About

Aangenaam! Josselin Gordijn, 20 jaar en een bijna zorgeloze studente Journalistiek.

Ik kom uit een warm nest dat inmiddels al tien jaar in Valkenswaard vertoeft. Dit Brabantse dorpje geldt als mijn thuishaven waar ik mijn puberteit heb doorgebracht en mijn eeuwenoude vrienden wonen. Sinds een jaar woon ik op kamers in Utrecht, wat me verschrikkelijk goed bevalt. Mijn studententijd is tot nu toe precies zoals ik altijd gedroomd had dat deze zou zijn. De ingrediënten: Een gezellig, ongeordend en smerig studentenhuis met ongeremde huisgenoten. Een stel enthousiaste, artistieke vrienden afkomstig van de School voor de Journalistiek. Twee geweldige zussen die -in tegenstelling tot ik- het leven snappen en beheersen. De één heeft een  geniaal design bureau, de ander is onder andere stemactrice en heeft een prachtige baby. En verder een lief vriendje waar ik graag naast wakker word.

Maar één ding is absoluut niet zoals ik het me had voor gesteld. Hoe zeer ik ook geniet van al het ongeremde om mij heen, er is iets dat elke dag aan me knaagt. Mijn vader is al een aantal jaar ernstig ziek. Hij heeft Alzheimer. Destructief voor hem- en voor ons, als naasten. Ineens is het duidelijk wat voor waarheid er zit in geeikte zinnen als ‘in voor- en tegenspoed’ en ‘als ik maar gezond oud word’.

Wat blijft er over van je leven als je enkel nog een schim bent van wie je ooit was? Als je niet meer weet wie je kinderen zijn? Als de koffiepot je grootste vijand is?

Mijn vader behoort tot één van de 12.000 jong dementerenden in Nederland. Dit blog gaat over hem, over zijn dagelijkse worstelingen met de standaardaspecten van de samenleving. Over het onbegrip van buitenstaanders, over de zorgmolen waarin mijn familie verstrikt zit. Maar ook over positiviteit in deze klotetijd. Want waar ben je zonder?

Voor velen zal dit een ver van zijn bedshow zijn, vooral voor mensen van mijn leeftijd. Maar als je nagaat dat 1 op de 5 mensen dement wordt, komt het ineens heel dichtbij.